(bron: NHD met toestemming geplaatst)
Marina Rook en Annemieke Dijkers: ’Ja er is armoede en ellende, maar het gaat al zoveel beter’
In ruim 45 jaar hebben de scheidende leerkrachten Marina Rook en Annemieke Dijkers (beiden 65 jaar) van basisschool De Gouw al heel wat Poelenburgse kinderen voorbij zien komen. ,,Het gaat al zoveel beter dan vroeger.’’
,,Die eerste schooldag in ’74 was een complete Babylonische spraakverwarring’’, zegt Marina. ,,Kinderen uit Portugal, Turkije en Italië die geen woord Nederlands spraken. En geen enkel lesprogramma om de kinderen op weg te helpen.’’ Het was de tijd van de massale gezinsherenigingen. Vrouwen en kinderen van arbeidsmigranten stroomden Poelenburg in. Met handen en voeten en uitgeknipte plaatjes uit de Margriet probeerde Marina contact te leggen. ,,Iets als het wekelijks ophalen van het melkgeld kostte ontzettend veel tijd.’’
Armoede
Ja er is armoede en ellende in Poelenburg, zeggen de vrouwen. Vier of vijf kinderen in een veels te klein huis, taalachterstand en armoede. Of kinderen die opeens van de radar verdwijnen omdat de ouders plots moeten verhuizen. Annemieke: ,,Ik vergeet nooit het beeld van de kamer vol tasjes en vuilniszakken van een gezin uit de Wibautstraat dat binnen een week naar Zeeland vertrok.’’ Maar, ze vinden vooral dat er teveel aandacht is voor wat er niet goed gaat. Marina: er zijn zoveel positieve initiatieven in de buurt en we hebben ontzettend hardwerkende leerlingen op onze school die arts worden, of politieagent. Bij de schoolmusicals stoten we elkaar wel eens aan. ’Weet je nog moeizaam het ging met de taal bij die of die. Ze spraken 0,0 Nederlands, en kijk ze nu’, zeggen we dan.’’ ,,De grondwet van de school was en is: je hoort er bij’’, zegt Annemieke. ,,Het maakt niet uit waar je vandaan komt, je doet er toe.’’ Praktisch betekent dat bijvoorbeeld dat iedereen meegaat op schoolreis. ,,Als ouders geen geld hebben, wordt er iets geregeld, zo simpel is het.’’
Zeker bij anderstalige ouders draait het om contact maken én houden, zeggen de vrouwen. Zo vroeg mogelijk. Om kinderen en ouders mee te nemen in het ritme en de regels van de school kan je het beste gebruik maken van de natuurlijke nieuwsgierigheid van kinderen, is Annemiekes ervaring. ,,Die is universeel.’’ ,,Doordat de kinderen al vanaf peuterleeftijd in de naastgelegen opvang betrokken zijn bij de school, weten de leerlingen en hun ouders wat van hen verwacht wordt. Dat zit ’m in simpele dingen zoals fruit meenemen naar school en ’s morgens altijd het dagprogramma bekijken.’’ Marina: ,,En we houden de lijnen kort via een brugfunctionaris die bijvoorbeeld speciale ouderavond organiseert voor anderstaligen. Een wereld van verschil met vroeger: het is wel eens gebeurd dat ik een Nederlands geschreven briefje meegaf over dat de kinderen vrij zouden zijn de volgende dag. Snapten die ouders natuurlijk helemaal niets van. Met een druk op de knop vertalen we nu in de schoolapp-mededelingen in vijf talen.
Respect
In de ruim 45 jaar voor de klas hebben de twee hun eigen stijl ontwikkeld. Annemieke, die het liefst bij de kleuters staat, is graag benaderbaar voor de aanhankelijke kleintjes. Marina, die haar hart verloor aan de midden- en bovenbouw, is consequent, relaxt en geduldig. Wat ze gemeen hebben, is de overtuiging dat je pas kan slagen als leerkracht in Poelenburg als je respectvol bent, geduld hebt en wil investeren. En, ook heel belangrijk, weten wanneer je iets bespreekt. Marina: ,,Het onderwerp slavernij en de VOC zou onlangs met geschiedenis behandeld worden. Dat heb ik bewust uitgesteld omdat ik zo’n gevoelig onderwerp wil bespreken als ik de kinderen in het echt zie, niet achter een beeldscherm. En al doende leer je. Een keer tijdens het klassikaal kijken van het Jeugdjournaal kreeg een Syrisch meisje het te kwaad. Het ging over de bombardementen in haar thuisland. Ze kromp helemaal ineen. Tegenwoordig kijk ik dus eerst wat het nieuws gaat brengen, zodat we ze niet overvallen.’’ Beiden hebben hun officiële afscheid na de zomervakantie op 25 september. Het feestje zal vanwege de coronamaatregelen waarschijnlijk anders verlopen dan normaal. Het is vooralsnog nog niet bekend hoe het afscheid er precies uit komt te zien en wie welkom zijn om het bij te wonen.